کد مطلب:140470 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:117
آمدن ذوالجناح به در خیام بانوان
مرحوم ابن شهرآشوب در مناقب روایت نموده كه:
ذوالجناح تمرغ فی دم الحسین و قصد نحو الخیمة و له صهیل عال و یضرب بیدیه الارض.
ذوالجناح سر و صورت خود را در خون حضرت رنگین كرد و سپس قصد خیام بانوان را نموده و در حالی كه صیحه كنان می دوید و می آمد قطره های خون از زخم های آن مركب در ساحات طف می ریخت و دست و پا به زمین می كوبید و می دوید تا از بانوان حرم یار و یاور برای شاه تشنه لب بیاورد با همین ناله و صدا به خیام با احتشام نزدیك شد آنجا كه رسید صدای خود را بلند كرد و به گوش مخدرات رسانید همینكه اهل حرم صدای ذوالجناح را شنیدند بی اختیار به در خیمه آمدند تا ببینند امام علیه السلام تشریف آورده یا نه به مجرد اینكه مركب را بدون راكب دیدند و ملاحظه كردند كه اسب با لجام گسیخته و زین واژگون و با یال غرقه بخون آمده گاهی شیهه می كشد و زمانی سم به زمین می كوبد و احیانا سرش را به خاك می زند شیون و فریاد آنها بلند شد و دانستند بر امام علیه السلام بلائی نازل شده همگی از خیمه بیرون آمده و زلزله و ولوله در جمع خواتین محترمه افتاد و جملگی لطمه به صورت زده و گریبانها دریدند با پاهای برهنه و سر و صورت خراشیده و سینه های مجروح و موهای پریشان و دیده های اشگبار وااماماه و واسیداه گویان دور ذوالجناح را حلقه زدند باری شصت و چهار زن و بچه دور اسب را گرفته، بعضی لجام آن حیوان را گرفته و از حال آقای خود سؤال می كردند و برخی ركاب آن زبان بسته را بوسه داده همچون باران اشگ می باریدند دسته ای خم شده سر به سم های آن مركب باوفا نهاده و جمعی تیرها را از بدن آن حیوان می كشیدند و گروهی خون امام علیه السلام را كه در صورت آن حیوان بود به گیسو و صورت خود خضاب می كرده و به زبانحال می گفتند:
فرد
پیل تن اسب چرا با رخ مات آمده ای
شاه را بردی و تنها ز فرات آمده ای
ذوالجناح با مخدرات هم ناله بود و همچون انسان باشعوری اشگ می ریخت.
باری ذوالجناح از جلو و سایر بانوان محترمه حتی كنیزان از عقب ذوالجناح شیون كنان روانه قتلگاه شدند غیر از امام زین العابدین علیه السلام كه بیمار بود كسی دیگر در خیمه ها باقی نماند و چون همگی به قتلگاه رسیدند دیدند ظالمی دارد سر كسی را می برد غیر از علیا مخدره حضرت زینب خاتون سلام الله علیها و ذوالجناح احدی نمی دانست كه آن مظلوم كه به خاك افتاده و دارند سرش را می برند امام حسین علیه السلام است
ذوالجناح تمرغ فی دم الحسین و قصد نحو الخیمة و له صهیل عال و یضرب بیدیه الارض.
ذوالجناح سر و صورت خود را در خون حضرت رنگین كرد و سپس قصد خیام بانوان را نموده و در حالی كه صیحه كنان می دوید و می آمد قطره های خون از زخم های آن مركب در ساحات طف می ریخت و دست و پا به زمین می كوبید و می دوید تا از بانوان حرم یار و یاور برای شاه تشنه لب بیاورد با همین ناله و صدا به خیام با احتشام نزدیك شد آنجا كه رسید صدای خود را بلند كرد و به گوش مخدرات رسانید همینكه اهل حرم صدای ذوالجناح را شنیدند بی اختیار به در خیمه آمدند تا ببینند امام علیه السلام تشریف آورده یا نه به مجرد اینكه مركب را بدون راكب دیدند و ملاحظه كردند كه اسب با لجام گسیخته و زین واژگون و با یال غرقه بخون آمده گاهی شیهه می كشد و زمانی سم به زمین می كوبد و احیانا سرش را به خاك می زند شیون و فریاد آنها بلند شد و دانستند بر امام علیه السلام بلائی نازل شده همگی از خیمه بیرون آمده و زلزله و ولوله در جمع خواتین محترمه افتاد و جملگی لطمه به صورت زده و گریبانها دریدند با پاهای برهنه و سر و صورت خراشیده و سینه های مجروح و موهای پریشان و دیده های اشگبار وااماماه و واسیداه گویان دور ذوالجناح را حلقه زدند باری شصت و چهار زن و بچه دور اسب را گرفته، بعضی لجام آن حیوان را گرفته و از حال آقای خود سؤال می كردند و برخی ركاب آن زبان بسته را بوسه داده همچون باران اشگ می باریدند دسته ای خم شده سر به سم های آن مركب باوفا نهاده و جمعی تیرها را از بدن آن حیوان می كشیدند و گروهی خون امام علیه السلام را كه در صورت آن حیوان بود به گیسو و صورت خود خضاب می كرده و به زبانحال می گفتند:
فرد
پیل تن اسب چرا با رخ مات آمده ای
شاه را بردی و تنها ز فرات آمده ای
ذوالجناح با مخدرات هم ناله بود و همچون انسان باشعوری اشگ می ریخت.
باری ذوالجناح از جلو و سایر بانوان محترمه حتی كنیزان از عقب ذوالجناح شیون كنان روانه قتلگاه شدند غیر از امام زین العابدین علیه السلام كه بیمار بود كسی دیگر در خیمه ها باقی نماند و چون همگی به قتلگاه رسیدند دیدند ظالمی دارد سر كسی را می برد غیر از علیا مخدره حضرت زینب خاتون سلام الله علیها و ذوالجناح احدی نمی دانست كه آن مظلوم كه به خاك افتاده و دارند سرش را می برند امام حسین علیه السلام است